Sateliteak, transmisoreak eta Scolopax rusticola

Mugarik gabeko Scolopax rusticola (MGSR) izeneko proiektuan Argos-en sateliteak eta Microwave Telemetry Inc. (MTI) delakoak produzitzen dituen transmisoreak erabili dira. Oilagorren jarraipenak bere ezaugarri bereziak ditu.

1. Satelite bidezko irrati-telemetriaren sarrera orokorra

Emisoredun hegaztiak seinaleak bidaltzen ditu, sateliteak jaso egiten ditu eta era berean birbidali egiten dio lurreko hartzaile guneari, eta hauek bideratzen dute prozesamendu gunera, eta prozesatu ondoren bidaltzen zaie zientzialariei, edo ikerkuntzaren bultzatzaileei.

Sateliteen bidezko irrati-telemetria hedatzen ari da etengabe. Aplikazio honen bidez, 4.200 espezie basati ezberdini jarraitzen zaie

[1]: hegazti, lurreko ugaztunak eta uretako animaliak.

2. Hegaztien ikerkuntza migratzaileari aplikaturiko sateliteen bidezko irrati-telemetria

Jarraipen migratzailea hegazti ezberdinei egin zaie. Gure kasuan, agian jarraipen esanguratsuena belatz handiarena izan da [2], Scolopax rurticolaren tamainara hurbiltzen delako.

Baina gure hegaztiari, Scolopax rusticolari, teknika hauek aplikatzerako orduan arazo batzuk daude:

(i) hegaztiaren pisuagatik eta transmisoreen pisu eta tamainagatik; eta

(ii) hegaztiaren ohiturengatik, haren jarraipena beste hegazti migratzaileena baino korapilatsuagoa gertatzen delarik.

3. Scolopax rusticolaren habitak Europan

Eraztunekin urteetan zehar izandako esperientziak migrazioen mapaezagutzen da.

Migrazioa dela-eta, hiru migrazio desberdin bereiz daitezke: migrazio luzea, laburra eta ertaina.

4. Transmisoreak

Lehen aldiz, 2004ean, Microwave Telemetry Inc. (MTI) enpresarekin kontaktuan jarri ginenean, transmisorerik txikiena 18 gramokoa [3] zen.

Platform Transmitter Terminal (PTT) delakoak barneko bateria bat kargatzeko eguzki-eragingailu bat erabiltzen du; ilunetan ere lan egin dezake, mikroprozesagailu baten bidez kontrolatuta dagoelarik. Eguzki energi iturriak ohiko litiodun bateriaren bizitzaren muga gainditzen du [4].

Hortaz, une hartan ez zegoen oilagorrekin proiektu bat gauzatzeko inongo aukerarik.

Horretaz gain, bazeuden konpondu beharreko bi arazo:

(i) Scolopax rusticola gauez gehiago mugitzen da egunean zehar baino. Egunez basoan ‘deskantsatzen’ du. Gauez ez du eguzki-energiarik jasotzen, eta ezkutatuta deskantsatzen dagoenean, egunez ere izpi gutxi jasotzen ditu PTTak.

(ii) Antenaren malgutasun arazoak, gehienetan leku ‘zikinetan’ mugitzen baita.

5. Proiektuaren nondik norakoak

2005eko otsailean, MTI enpresak emisore berri bat merkatuan jarriko zuela iragarri zuen: PTT 100 12 gram Solar delakoa [5].

Hortaz, haiekin harremanetan jarri ginen, gure asmoa azaldu eta oilagorraren jarrerak eta ohiturak adierazi: beste epe berri bat ireki zitzaigun.

Hurrengo urratsean, CLS (Collecte Localisation Satellites) delakoarekin, Argos [6] sateliteen mundu-operadorearekin kontaktuan jarri ginen.

Sateliteek planeta osoan zehar mugitu edo geldituta dauden plataformen datuak jasotzen dituzte. Horrela, planetaren edozein lekutako iturri baten datuak geografikoki lokaliza daiteke.

Sateliteek lurretik 850 km ingurura bira egiten dute

[7] eta 5.000 km inguruko area analizatzen dute.

Argos-en sisteman, plataformek seinaleak emititzen dituzte, eta sateliteek plataforma horien posizioa kalkulatzen dute Doppler efektuaren bidez. Aipatu bezala, arazoa nagusietako bat hauxe zen: oilagorraren pisuari egokia izan zekiokeen plataforma bat (PTT) lortzea, zeren, printzipioz, emisorearen pisuak hegaztiaren pisuaren % 5 baino gutxiagokoa izan behar bailuke.

Bisitatzen gaituen oilagorrak, bataz beste, 305 gramokoa da. Hortaz, ia mugan egoten ginen, baino proiektua aurrera eraman zezakeen. Gainera datu garrantzitsu bat zegoen: Duriez-en esperientziarekin

[8] zenbait oilagorrek 12 gramoko emisorea jasaten zuten.

Bibliografia

McAuley D. G. et al. (1993) Techniques for research into woodcock: experiences and recommendations, 8th American Woodcock Symposium, U.S. Fish and Wildlife Service, Biological Report 16: 5-13.

Show, D. C. eta C. Perrins-ek (1998) The birds of Western Palearctic - (Concise edition), 2garren Bol., Oxford: Oxford University Press.

[1] Transmisoreei buruz, ikus http://www.argos-system.org/manual/index.html#2-system/22-platforms.htm , sateliteei buruz, ikus http://www.argos-system.org/manual/index.html#2-system/22-platforms.htm.  

[2] Ikus http://www.peregrine-foundation.ca/.  

[3] Ikus https://www.microwavetelemetry.com/solar_18g_ptt.  

4] Denbora hartan, 2004an, lanean ari zen horrelako PTT bat enara-buztaneko miru (Elanoides forficatus) bati jarraitzen Floridatik Brasilera eta bueltan.  

[5] Emisore horiek zelula fotovoltaikoekin lan eginez, plataformaren pisua gutxitzen dute, eta emisorearen beraren bizitza luzatzen, ohiko litiozko bateria erabiltzen ez dutelako.  

[6] Ikus http://www.cls.fr/welcome_en.html.  

[7] Ikus http://www.argos-system.org/manual/ --> satellites.  

[8] Frantziako basoetan ohiko irrati-telemetriarekin oilagorraren jarraipena egin da. Duriez-ek doktorego tesia burutu zuen (http://tel.archives-ouvertes.fr/documents/archives0/00/00/35/09/tel-00003509-00/tel-00003509.pd) esperientzia horrekin. Ohiko irrati-telemetrian, Duriez-en tesian erabili diren emisoreak (TW3 modeloa, Biotrack) 7, 9 eta 12g-ko pisukoak izan dira eta 6 hilabeteko iraupena zeukaten. Lehenengo esperientzia, 1999-2000 denboraldian, emisorearen euskarria, tresnaren ezarreran, ez zen oso eraginkorra izan. Hurrengo bi denboraldietan McAuley et al. autoreek (1993) deskribatutako metodoa erabili zuten, emisorea hegaztiarekiko lotura hobeki moldatzen eta errendimendu handiagoa lortuz.